به گزارش قدس آنلاین، محمد بنا درباره تعطیلی طولانی مدت اردوهای تیم ملی کشتی پس از شیوع ویروس کرونا، اظهار کرد: واقعا خیلی سخت بود. در این مدت، جدا از آدم های عادی که باید مواردی را در خصوص کرونا رعایت می کردند، در امر ورزش و مربیگری، به من و کشتی‌گیرانم سخت گذشت چون همیشه درگیر اردوها و مسابقات بودیم و همه اینها تعطیل شدند. طبیعتا در روزها و ماه های اول که به طور کلی مشخص نشده بود که تعویق المپیک را داریم، مرتب از طریق فضای مجازی، کشتی گیران را گروه بندی کرده و تمرینات را زیر نظر داشتیم. با برنامه کار کردیم تا وقتی که مشخص شد مسابقه ای برگزار نمی شود. حتی همین الان هم صحبت بر این است که تا آبان اتحادیه جهانی هیچ مسابقه ای برگزار نمی کند و فقط گفته شده اواخر آذر یا اوایل دی مسابقات جهانی بزرگسالان برگزار می شود که من فکر می کنم به احتمال قوی مسابقه ای برگزار نمی شود.

وی ادامه داد: بچه ها را زیر نظر داریم اما خیلی سخت است چون ما باید روی برنامه کار کنیم. اتحادیه جهانی برنامه سالانه می دهد و فدراسیون ملی و مربیان روی آن برنامه ریزی فنی می کنند. در واقع ما باید بدانیم هدفمان کدام مسابقه است و پیک آمادگی باید کجا باشد که بدانیم اردوها را چطور برگزار کنیم که هیچ کدام آنها مشخص نیست و این موضوع برای ما کار را سخت می کند.

بنا در مورد اینکه احتمال برگزاری اردوهای تیم ملی در شرایط قرنطینه وجود دارد، تاکید کرد: صد درصد باید اینطور فکر کنیم که برگزاری اردوی قرنطینه برای کشتی بهتر است. بخواهیم یا نخواهیم تمام کشتی گیران دارند تمرین می کنند و شاید یکسری موارد بهداشتی را رعایت نکنند، مثلا بیش از حد به خو فشار بیاورند و یا برخوردها را در تمرین رعایت نکنند. اگر ما بتوانیم شرایطی را مهیا کنیم که نخبه های کشتی مان را کنار خود داشته باشیم راحت تر می توانیم از آنها در مقابل مریضی محافظت کنیم.

بهترین مربی سال ۲۰۱۹ آسیا در مورد اینکه چقدر با برگزاری لیگ موافق است، گفت: من از آن دسته مربیانی هستم که سال‌هاست نه با لیگ کار داشتم و نه به آن صورت از آن خوشم می آمد. ولی چند سالی هست که می بینم اسپانسرهای خوبی لیگ را ساپورت می کنند، قبلا می دیدم مسابقه برگزار می شود و آخر لیگ، کشتی گیر باید دنبال پولش بدود. الان می بینم شرایط برگزاری مسابقات بهتر شده و کشتی گیر به این منبع مالی احتیاج دارد زیاد مخالفت نمی کنم. البته در این بین یکی مثل حسین نوری لیگ را هیچ وقت نمی گیرد تا در کوران رقابت تیم ملی باشد. به هرشکل با این شرایط لیگ به لحاظ مالی می تواند کمک خوبی برای کشتی گیران باشد، به شرطی که پروتکل ها کامل اجرا شود که سلامت کشتی گیر به خطر نیفتد.

محمد بنا در مورد ورود دوباره اش به کشتی با دعوت محمدرضا طالقانی گفت: داستانش طولانی است. من واقعا خدا را شکر می کنم که در آن زمان این اتفاق افتاد. طالقانی تازه رئیس فدراسیون شده بود و من برای تبریک گفتن پیش او رفتم، بعد دیدم سر از سالن توفیق درآوردم. طالقانی گفت بیا اینجا تمرین بده چون قبل از رفتنم از ایران هم آنجا تمرین می دادم، یک سالی بچه ها را در این سالن تمرین دادم و بعد گفت بیا تیم ملی. اول قبول نکردم و گفتم همین تمرین باشگاهی برایم بس است که گفت بیا سر تمرین بزرگسالان. علی اشکانی، مسعود هاشم زاده، حسن رنگرز، پرویز زیدوند، بهروز جمشیدی و... در تیم ملی بزرگسالان بودند و تیم داشت برای جهانی فرانسه آماده می شد. چند جلسه رفتم و بعد به طالقانی گفتم اگر میخواهی من تیم ملی باشم، نمی توانم در بزرگسالان کار کنم چون اینها شکل گرفته اند و گفتم بهتر است در رده پایه کار کنم که اگر جوانان باشد بهتر است. کارم را آنجا شروع کردم و خوش شانسی من بود که یک مشت دلاور در تیم ملی جوانان نصیب من شدند، به همراه یک تعداد مربی دلسوز که سال ها به من کمک کردند.

وی اضافه کرد: روزهای اول به بچه ها می گفتم می توانیم قهرمان جهان والمپیک شویم، بعضی باور نمی کردند و در دلشان به حرف من می خندیدند. گاهی به علیرضا غریبی می گفتم  و می دانستم در دلش می خندید ولی همیشه این در وجودم بود که این توانایی را داریم و باید این را ثابت کنم که با کمک همه دوستان دهه طلایی برای کشتی فرنگی شکل گرفت و همه سکوها را فتح کردیم و همه رکوردها را زدیم. خوشحالم توانستم صبر کنم، این تحمل را داشته باشم که ۱۵ سال آخر کشتی فرنگی اینطور قشنگ شود.

وی در مورد اینکه گفته می شود دید خاص او باعث معرفی ستاره هایی به کشتی فرنگی شده، گفت: من همه اینها را می گذارم روی عشقی که در وجودم هست. البته همه مربیان عاشقند، مربیان خود من و قبل از من هم عاشق بودند. من به جز کشتی به چیز دیگری نمی توانم فکر کنم. یادم هست رشید محمدزاده با من هم اتاق بود، یک مدتی نبود دوباره آمد. او را به اتاق خودم بردم. ساعت ۴ صبح بلند شد گفت نمی توانم تحمل کنم و از اتاق رفت بیرون. می خواست فیلم کشتی ببیند. نگاه صد درصدی من هم به تصویرسازی ذهنی در رابطه با کشتی گیران بود. یک سری چیزها در ذهنم داشتم و با کمک همکاران توانستیم تشخیص درست بدهیم و این باعث شد مدال زیادی در سطح دنیا و المپیک به دست بیاوریم.

 سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی در مورد قهرهای گذشته اش از تیم ملی، نیز تاکید کرد: هیچ موقع قهرهایی که من انجام دادم شخصی نبود. برای خودم قهر نمی کردم همیشه احساس می کردم باید بهترین بازدهی کاری را داشته باشیم و شرایط باید برای من و بچه ها مهیا باشد. دست من را می بستند و می گفتند در استخر شنا کن که این نمی شد. 

وی، داوود عابدین زاده را شاگردی خواند که به حقش نرسید و در مورد اینکه آیا تبعیضی بین کشتی گیرانش قائل بوده، گفت: همیشه بحث این بود که من در انتخاب هایم سلیقه ای عمل می کنم، درحالی که همیشه به بچه ها می گفتم، وقتی روی این صندلی می نشینم، شما برای من فرقی ندارید همه مثل بچه هایم هستید، ولی وقتی وارد تشک می شوم، نگاه من نسبت به شما فرق می کند، چون نگاهم فنی است. برحسب آن نگاه و دیدم به عنوان سرمربی چون مسئولم  و باید جواب بدهم کشتی گیر را انتخاب می کردم. گاهی مسابقه و گاهی انتصاب که به اسم من مد شد، روش انتخابم بوده، خدا شاهد است بر اساس مصاحبه هایی که کشتی گیران و مربیان در مورد من انجام می دهند، انتخاب نمی کنم. همکاری بوده شاید ده ها بار بعد از رفتن، علیه من مصاحبه کرده و خیلی هم بد گفته اما بلافاصله وقتی آمدم همه تعجب کردند که او را هم خواستم. این درسی بود که از محمدرضا طالقانی یاد گرفتم که می گفت اگر کسی شخصا به من فحش بدهد ولی بدانم برای کشتی منفعت دارد دستش را هم می بوسم.

عضو پیشین تیم ملی فرنگی در مورد همکارانش در کادرفنی تیم ملی کشتی فرنگی که در این سال ها از او جدا شدند، نیز تصریح کرد: همیشه هر زمان هر بحثی راجع به خود من شد، گفتم این موفقیت ها با کمک همکاران بوده، واقعا به سواد و علم خیلی از دوستان از جمله رشید محمدزاده، ناصر نوربخش و جمشید خیرآبادی که بعدها آمد، رسول جزینی و قبل تر از آن هم طباطبایی و حسام الدین جعفری اعتقاد داشتم. خیلی ها در این راه به من کمک کردند ولی این کار یک فن است. من نمی توانم ریزه کاری فنی را بگویم. ساعت ها توضیح می خواهد که چرا الان این مربی باشد و یا این کشتی گیر نباشد. این نیست که فلانی کهنه شده یا قابلیت خود را از دست داده، ولی زمانی سرمربی تشخیص می دهد که این تغییر برای به وجود آوردن یک سری شرایط جدید و یکسری کشتی گیر جدید لازم است.

دارنده مدال نقره مسابقات جهانی ۱۹۸۳ کیف در مورد تجربه دو المپیک متفاوت در ۲۰۱۲ و ۲۰۱۶ و همچنین عدم حضور در المپیک ۲۰۰۸ خاطرنشان کرد: هرموقع این فیلم هایی که در مورد ریو هست را می بینم، برایم خیلی سخت هست. در رابطه با المپیک پکن که واقعا حیف شد، استارتی زده شده بود که شروعش برای پکن بود و طبیعتا باید یکی دو مدال آنجا می گرفتیم و با شرایط بهتر به لندن می رفتیم. با جدولی که علی محمدی داشت و آنقدر خوب بود، اگر حریف بلاروس را می برد، سوم المپیک می شد. یا قاسم رضایی اگر حریف اصلی اش را می برد مدال می گرفت و حمید سوریان هم به همین شکل، ولی گذشت. در لندن شرایطی پیش آمد که کمیته ملی المپیک، فدراسیون کشتی و تلاش همکاران و مخصوصا دلاوری بچه ها باعث شد سه طلای تاریخی به دست آوریم تا رسیدیم به المپیک ریو که برای من خیلی تلخ بود. همان شاکله قهرمان المپیک ورود کرد به ریو ولی با خیلی از نداشته ها؛ این بچه ها ۸ سال کنار هم بودند اما اینجا من نزدیک به ۱۰ ماه فرصت داشتم. زمانی که خادم آمد و کار را دست من داد، فقط ۱۰ ماه فرصت برای گرفتن سه سهمیه و رساندن تیم به المپیک داشتیم. شرایط سختی بود. فقط در مورد حمید سوریان بگویم که دو وزن ۵۵ و ۶۰ کیلوگرم ادغام شده بودند و همه خوب ها به ۵۹ کیلوگرم آمدند. خیلی ها ایراد می گرفتند که چرا سوریان را به هر سه مسابقه کسب سهمیه بردی، درحالیکه اگر هر کسی را می بردیم سهمیه نمی گرفتیم. البته من می خواستم سوریان در مغولستان کشتی نگیرد که خودش گفت می رود و سهمیه می گیرد که نگرفت. 

بنا افزود: ما در ریو دو برنز گرفتیم. مدال سعید عبدولی مثل طلا بود چون قبلا در وزن ۷۴ و ۷۵ کیلوگرم حتی سهمیه هم نمی گرفتیم، ولی من خوشحالی مردم را می خواستم و خوشحالی آنها یعنی مدال طلا و سکوی اولی که این به دست نیامد و دو برنز برای من به معنی شکست بود. ولی اگر حساب کنید، در آن فاصله ۱۰ ماه، این دو برنز پیروزی بود. بعد هم ناخواسته صداوسیما گریه های من را پخش کرد.

سرمربی تیم ملی فرنگی در مورد اینکه آیا الزاما یک قهرمان جهان و المپیک می تواند مربی خوبی هم باشد، تصریح کرد: هم می تواند و هم نمی تواند. من حمید سوریان را می گویم که می تواند ولی به من بگویید قاسم رضایی، می گویم نمی تواند چون با اینها زندگی کردم و اخلاقیاتشان را می دانم. قاسم خیلی پسر خوب و پهلوانی است و از استثناهای کشتی ماست ولی اگر به من بگویید از بین سوریان ۶۰ کیلویی و قاسم ۱۱۰ کیلویی کدام یک سرمربی تیم ملی شوند، می گویم حمید، نه به خاطر مدال های بییشترش، بلکه به خاطر شناختی که از او دارم. خیلی از مربیان داشتیم که مدالی نداشتند مثل رحمت الله غفوریان، عبدالحسین فیلی و حبیب الله بلور اما جاودانه شدند. این حرفی هم که زده می شود که خیلی از مربیان زحمتکش ما در استان و کشور به خاطر سازندگی شان باید در اردوی تیم ملی حضور پیدا کنند هم بحث درستی نیست. روس ها هم با هیات ۲۰ نفره از قهرمانان جهان و المپیک شان به مسابقات می آیند ایرادی ندارد، هر چیزی در جای خودش می تواند اثربخش باشد. مگر حبیب اخلاقی کشتی را کنار گذاشت، مربی نشد؟ او در آینده مربی بزرگی می شود. سیامک قیطاسی در اندیمشک هم می تواند مربی خوبی باشد. ما باید به مسئولان مان بفهمانیم که این حرفه سختی است و به سازنده ها نگاه کنیم و امکانات بدهیم. الان لیگ را شروع می کنیم، آیا سازنده ها نباید کنار تیم ها باشند؟ این باید دغدغه فدراسیون کشتی و سازمان لیگ باشد.

بنا که میهمان برنامه دایره طلایی بود، در مورد اینکه آیا روسای قبلی فدراسیون کشتی در گذشته از او خواسته اند به پرورش مربی در شهرستان ها بپردازد، گفت: بعضی مواقع صحبت می شد اما به خاطر اینکه اردوهای تیم ملی خیلی طولانی مدت بود و من بیشتر تمرکزم را برای مدیریت می گذاشتم، خیلی از من بهترها کار فنی را انجام می دادند، وقت کم بود و نمی شد به کار حضور در شهرستانها رسید. دبیر چند وقت پیش این صحبت را کرد که این موارد رعایت شود.

انتهای پیام